Τη δεύτερη μέρα της επίσημα πλέον Άνοιξης, πραγματοποιήσαμε την τρίτη συνάντησή μας στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος που έχουμε αναλάβει. Αποφασίσαμε από κοινού με τα παιδιά να "εξερευνήσουμε" τους λόφους που περιβάλλουν το σχολείο και να κάνουμε εκεί τις όποιες δραστηριότητές μας. Τους άρεσε πολύ η ιδέα, αφού κάποια από αυτά δεν είχαν καν παρατηρήσει ότι γύρω από το σχολείο υπήρχαν μικροί λόφοι. Άλλα πάλι, ήξεραν και την ονομασία αυτών, κάτι που δεν γνωρίζαμε εμείς. Έτσι προτιμήσαμε να επισκεφθούμε στη σημερινή μας εξόρμηση το λόφο με την ονομάσια "μάτι".
Είχαμε κάνει συζήτηση για το τι πρέπει να περιέχει το σακίδιο πλάτης του καλού πεζοπόρου (όπως παγούρι με νερό, σακούλα για τη μεταφορά σκουπιδιών, ατομικό φαρμακείο, φρούτα και δεύτερη μπλούζα, σε περίπτωση που βραχεί η πρώτη) και ήμασταν έτοιμοι για τη "βόλτα" μας. Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα θέσαμε τους στόχους της επίσκεψης αυτής, μιλήσαμε για την αξία του δάσους, για την προστασία του από την ανθρώπινη απειλή, πήραμε μαζί μας σακούλες για να μαζέψουμε τυχόν σκουπίδια που θα βλέπαμε στη διαδρομή μας. Επειδή, ήταν και η πρώτη μας εκτός σχολείου έξοδος, σκεφτήκαμε πως ήταν καλό να μάθουμε κάποιες βασικές πρώτες βοήθειες έτσι ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις και γιατί όχι να σώσουμε τη ζωή ενός θύματος, να του ανακουφίσουμε τον πόνο και να προλάβουμε την επιδείνωση της κατάστασής του. Σε αυτό μας βοήθησε και ο γυμναστής του σχολείου, ο οποίος μας ακολούθησε.
Αφού διανύσαμε μια διαδρομή μέσα από τους δρόμους του χωριού, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα χωμάτινο μονοπάτι. Εκεί τα ψέματα τελείωσαν. Τα παιδιά κονταστάθηκαν, ζήτησαν την άδεια του δάσους για να μπουν (δυσκολεύτηκαν λίγο να το καταλάβουν, αλλά συζητώντας σχετικά το θεώρησαν απαραίτητο να το κάνουν) και προχώρησαν. Παίξαμε το παιχνίδι της σιωπής καθώς περπατούσαμε και απολαύσαμε τους ήχους της Άνοιξης. Όλοι πηγαίναμε ο ένας πίσω από τον άλλο. Κάθε τόσο σταματούσαμε βγάζοντας φωτογραφίες τη χλωρίδα της περιοχής ή μυρίζοντας τα διάφορα λουλούδια που συναντούσαμε.