Σχολικός εκφοβισμός και ψυχική ανθεκτικότητα: ο ρόλος των γονέων

 O ρόλος των γονέων είναι να ενισχύσουν την ψυχική ανθεκτικότητα στα παιδιά τους,     ακολουθώντας ορισμένες στρατηγικές όπως είναι οι παρακάτω:

• Να περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, όχι μόνο ποιοτικό, αλλά και ποσοτικό. Χρειάζεται χρόνος για να παίξουν με τους γονείς τους, να φάνε, να μιλήσουν, να γελάσουν, να πάνε βόλτες, να διασκεδάσουν, να διαβάσουν βιβλία, να κάνουν αστεία, να πούνε ιστορίες, να μάθουν ο ένας τον άλλο, να αισθανθούν όμορφα μαζί. Τα παιδιά δένονται με τους γονείς τους κάνοντας όλα αυτά τα απλά, τα πράγματα της καθημερινότητας. Αναπτύσσουν σχέσεις επικοινωνίας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης, κι έτσι γίνονται πιο ανθεκτικά στο άγχος και στην πίεση.
• Να προτρέπουν τα παιδιά να βοηθούν τους άλλους, δίνοντας πρώτα οι ίδιοι το παράδειγμα. Αυτό βέβαια να γίνεται χωρίς την υπόσχεση κάποιου ανταλλάγματος. Έτσι τα παιδιά βιώνουν την ικανοποίηση ότι ακόμα και η μικρή βοήθεια που έδωσαν, ήταν κάτι το σημαντικό για κάποιον άλλο. Επομένως, ενισχύεται η θετική εικόνα για τον εαυτό τους.
• Να φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να μην είναι προσκολλημένα επάνω τους. Οι υγιείς και σταθερές σχέσεις με ενήλικες που βρίσκονται έξω από το στενό πλαίσιο της οικογένειας, όπως για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί, οι προπονητές, οι οικογενειακοί φίλοι και οι συγγενείς β’ ή γ’ βαθμού, κάνει τα παιδιά να είναι περισσότερο ανθεκτικά.
• Να τα ενθαρρύνουν να έχουν κάποιο χόμπι, ώστε να αποκτήσουν περισσότερα ενδιαφέροντα. Οι αγαπημένες δραστηριότητες προσφέρουν χαρά στα παιδιά και τους διδάσκουν σημαντικές γνώσεις και δεξιότητες, αλλά κυρίως ενισχύουν την αυτοεκτίμησή τους.
• Να ενισχύουν τις συναναστροφές των παιδιών με συνομήλικους και εκτός σχολικού πλαισίου. Η συμμετοχή για παράδειγμα σε καλλιτεχνικές ή αθλητικές δραστηριότητες ανοίγει δρόμους για ποικίλα ενδιαφέροντα σε διαφορετικά πλαίσια και δίνει ευκαιρίες για νέες φιλίες. Επομένως, το παιδί δε θα είναι ευάλωτο αν συμβεί κάτι άσχημο στο σχολείο.
• Να τους μάθουν ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν ή λένε άσχημα πράγματα στους άλλους. Η συμπεριφορά των άλλων είναι δική τους υπόθεση, το πώς θα αντιδράσουν όμως τα παιδιά είναι θέμα δικής τους επιλογής. Με άλλα λόγια, δεν ευθύνονται για την άσχημη συμπεριφορά κάποιου, μπορούν όμως να ελέγξουν το πώς θα απαντήσουν ή θα πράξουν οι ίδιοι.
• Να διδάξουν στα παιδιά τους την επίλυση προβλημάτων. Οι δεξιότητες επίλυσης προβλήματος δεν είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί, αξιοποιώντας το τρίπτυχο που ακολουθεί:

1. Να δείξουν στα παιδιά πώς να ηρεμούν όταν νιώθουν ένταση, προκειμένου να διαχειριστούν τα αρνητικά τους συναισθήματα. Μπορούν για παράδειγμα να αξιοποιήσουν για τον σκοπό αυτόν τη ζωγραφική, την άσκηση, τις αναπνοές κλπ.
2. Να τους μάθουν πώς να απευθύνονται στους άλλους για να ζητήσουν βοήθεια, όταν δυσκολεύονται να διαχειριστούν μια κατάσταση από μόνοι τους. Οι ενήλικες που είναι παρόντες μπορούν να βοηθήσουν το παιδί που είναι δέκτης μιας άσχημης συμπεριφοράς.
3. Να τους μάθουν να σκέφτονται περισσότερες από μία εναλλακτικές για το πώς να δράσουν στη συνέχεια και έπειτα να επιλέγουν την πιο κατάλληλη για την κάθε περίπτωση, βάσει των συνεπειών που ενδεχομένως να έχει η καθεμία από αυτές. Επομένως, θα τους δείξουν ότι καμία κατάσταση δεν είναι μονόδρομος και ότι χρειάζεται να δρούμε κατόπιν σκέψης.

                                                                         Από  Χριστίνα Κανάρια