Ανθρώπινα δικαιώματα 

Μενέλαος Λουντέμης

Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις.

                                                   Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr

................

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ένα παιδί μετράει τ'  άστρα

Ο Μέλιος απ’  τη θέση του έμεινε στην αρχή άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει… Κάποιοι άνθρωποι, που δεν ήξερε ποιοι, ούτε για ποιο λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ’  τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’  αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θ έ σ η  του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;… Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν απ’  τ’  άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φκιάξανε το θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε θεός για παιδιά.

Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς  του. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος.

................

Ας μην καθίσουμε να μετρήσουμε

ποιανού δάκρυα ήταν πιο ζεστά.

Μπορεί πιο ζεστά να ‘ναι κείνα

που δε χύθηκαν ακόμη.

Ας μην καθίσουμε να ρωτήσουμε

ποιο αίμα ήταν πιο κόκκινο.

Μπορεί πιο κόκκινο να ‘ναι

κείνο που πρόκειται να χυθεί.

Ας μη ρωτήσουμε να μάθουμε

ποιανού ιδρώτας ήταν πιο καφτός.

Όλοι οι ιδρώτες έχουνε τη γέψη-

που ‘χουν τα δάκρυα.

Λοιπόν…

Ας μην πνιγόμαστε στους ορισμούς.

Στις χρονικές και κτητικές αντωνυμίες.

(«Σήμερα»… «Χτες»… «Αύριο»…)

Κλάψαμε χτες στην Αφρική

με τα βασανισμένα μάτια των Νέγρων.

Κι αύριο θα κλάψουμε στη Σαϊγκόν

με τα οργισμένα μάτια των Βιετναμέζων.

Αύριο μπορεί να πέσουμε στο Κογκό

ή να ιδρώσουμε στην Κούβα.

Γιατί είμαστε από κείνους

που ιδρώνουνε, πεθαίνουνε και κλαίνε

σε κάθε κορμί που ιδρώνει και κλαίει.

Κρυώνουμε σήμερα στη ζούγκλα.

Ιδρώνουμε αύριο στον Αρκτικό .

Το κορμί μας είναι ένας πλανήτης.

Με όλα μαζί τα κλίματα.

Πόνεσε, κλάψε, πείνα.

Μόνο μην κάνεις τον άλλον

να πονέσει και να πεινά.

Κι εσύ φημισμένε, εσύ δοξασμένε

εσύ, δυνατέ… Ένα μόνο ξέρε:

Πως όσο ψηλά κι αν ανεβείς

ποτέ δε θα φτάσεις το μπόι των χαμηλών

που θυσιάστηκαν για ψηλά πράγματα!

                                                ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

..............

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.

Το πιο επίσημο ρούχο μας.

Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.

Η χλαμύδα μας.

Το φράκο μας.

Το νυχτικό μας.

Το μόνο σωστό μας.

Το μόνο πιστό μας.

Το μόνο αιώνιο ρούχο μας

είναι το πετσί μας.

Και δεν ντρέπομαι αν είναι μαύρο,

άσπρο

ή μελαμψό.

Ντρέπομαι για κείνους που το χωρίζουν

σε μαύρο,

άσπρο

και μελαμψό.

                                                                           ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

   

                                                                             πηγή: blogs.musicheaven.gr/vokor